ఓ ఆదివారం

వారం రోజులుగా ఎదురు చూసిన ఆ ఒక్క రోజు..

వచ్చే వరకూ ఏంతో ఊరించిన ఆ ఒక్క రోజు..

హుర్రే! ఇంకేముంది..వచ్చేసింది!

రాక రాక వచ్చిన ‘నా’ రోజు కదా- అపురూపంగా వాడుకోవాలి సుమా!!

నా రోజు – నా ఇష్టం కదా…బారెడు పొద్దెక్కే వరకూ బద్దకంగా పడుకోవడం చాలా ముఖ్యమైన ప్రాధాన్యం

ఇంక పడుకో వడం బోర్ కొట్టడం తో పక్క దిగిన మరుక్షణం మొదలవుతుంది ఆ ఫీలింగ్ ..వారాంతపు నిధిలో అపుడే 9 గంటలు ఖర్చయిపోయాయా అని

ఇక అప్పటి నుండి మొదలవుతుంది తర్జన భర్జన..

భానువారం బరువైనదా? తేలికైనదా తేల్చుకోలేని అయోమయ భావన.

వారపు రోజుల పరుగులతో ఇంటి పట్టున ఉండటం కూసింతే కాబట్టి – పట్టెడు ఇంటి తిండి తినడం సుఖమా? ఊరించే రుచులతో స్వాగతం పలికే బయటి విందులు సౌక్యమా?

బడి ఫీజుల అప్డేట్స్ తప్ప- బుద్ధులు ఏమి నేర్పుతున్నారో తెలియదు కాబట్టి ..

పిల్లలకి క్లాసులు తీసుకోవాలో – లేక క్లాసులు పీకాలో- కధలు, కబుర్లు చెప్పాలో తేల్చుకోలేక అరుపులు, కేకలు, చివరికి నిట్టూర్పులు

కమ్మని నిద్ర కరువైపోతుంది కాబట్టి – ఆదమరిచి పడుకుందామా అంటే ..ఆమ్మో, కరిగిపోదూ నా అపురూప కాలం?

షాపింగు- సినిమానో అయితే గంప గుత్తగా సగం రోజు హుష్ కాకీ అయిపోదూ?

సోఫా లో కూలబడి రిలాక్స్ గా టీవీ చూద్దామంటే- ఏ ఇరవై సారో వచ్చే ఈ బొమ్మ కోసమా నా బంగారు తల్లిని బలి పెట్టేసేది?

కప్పున వేలాడుతున్న బూజు – బల్లల మీద కులాసాగా వాలిపోయిన దుమ్మో – ఆ రోజే కనపడాలా? నా విశ్రాన్తి మీద కక్ష కాకపోతే?

వెబ్ సిరీస్ నాలుగు ఎపిసోడ్ లు చూసాక- ఆరు నెలలు క్రితం కొన్నా ఆరు పేజీలు కూడా కదలని పుస్తకం వెక్కిరిస్తుంది

వీనుల విందైన సంగీతం విని ఉర్రుతలూగుతుంటే – వెళదామని మానేసిన ఓ ఫంక్షనో, బంధువుల ఇళ్లో గుర్తొచ్చి గిల్టీగా అనిపిస్తుంది

చెట్లు – పిట్టలు చూద్దామని పార్కుకి వెళితే..కమ్ముతున్న చీకట్లు- కరిగిపోతున్న రోజుకి వీడ్కోలు చెప్పే వేళ అయిందని గుర్తు చేస్తుంది

ఆదివారమా- ఏమి చేయాలి నిన్ను?

పట్టుకునే శక్తి లేదు – వదిలేద్దామంటే మనసు రాదు

దోచుకుందాం అంటే పరుగు పెట్టాలి – దాచుకుందాం అంటే నీకు దాసోహం అవ్వాలి

అన్నీ చేసేద్దాం అంటే – అసలు నువ్వు ‘ఆదివారం ‘ ఎందుకు అవుతావు?

పోనీ ఏమీ చేయకుండా ఉందాం అంటే – నువ్వొచ్చి ఏమి ఉపయోగం?

అందుకే – నీ కోసం తపిస్తే ఎదురు చూపులే తప్ప ఏమీ మిగలవు

నువ్వెప్పుడు వచ్చి వెళ్ళావో తెలియని స్థితి కి చేరగలిగితే..

వారాలన్నీ నావే – అన్ని రోజులూ అనుభవాలే- నిత్యం అనుభూతులే!!